Janne1958
26 januari 2013
multitasken
Mensen die een autistische stoornis hebben, hebben veel moeite om dingen tegelijk moeten doen. Dat is hieronder ook gebleken. Zoals bij mij waarvan de diagnose kernautisme is.
Dit naar aanleiding van mijn verhaal Werk is betrekkelijk.
Dit naar aanleiding van mijn verhaal Werk is betrekkelijk.
Na lang zoeken via WSW naar passend geschikt werk, kwam ik op een callcenter te werken voor een regiotaxi Gelderland.
Dit via een reïntegratie-traject. Ik heb tot en met eind 2010, administratieve werkzaamheden gedaan op mbo + niveau. Helaas wegens reorganisaties, is dit werk opgeheven. Daarna ben ik bij een groenvoorziening als schoffelaarster en later bij een distributiecentrum van schoenen in het magazijn gewerkt waar ik alleen maar met schoenen sjouwde. Beide banen was totaal niets voor mij. Daarna ben ik ruim een jaar op 1,5week na bij dat schoenen distributiecentrum, thuis geweest.
Bij de callcenter ging de afzonderlijke taken heel goed en wel in mijn eigen tempo. Het systeem waarmee ik werkte, had ik redelijk snel door.
Wel had ik, om het vaste protocol waaraan je als telefoniste moet houden heel veel moeite mee. Niet, omdat ik niet wil of er niet mee eens ben. Want ik was eigenlijk wel eens dat men een vast protocol moet aanhouden, omdat deze gesprekken opgenomen worden, als er eens problemen komen met het vervoer van de mensen. Ik heb thuis geoefend om dit protocol aan te leren. Ik merkte dat ik ook een langzamere leerling was op dit gebied.
Op een gegeven moment moest ik leren om meerdere dingen tegelijk te doen. Nou dat ging helaas niet goed. Ook na lang oefenen was ik veel te onzeker. Ik hakkelde teveel en bleek te veel ehhh zeggen. Hierdoor raakte ik mijn concentratie kwijt en had moeite om alles goed te lezen. Het stotteren wat ik als kind veel heb gedaan, kwam weer boven. Ook het verstaan van de mensen die een rit aanvragen, kon ik vaak moeilijk verstaan, waardoor ik soms zaken niet snel genoeg kon oppikken. Er zaten meer telefonistes die dit zelfde werk deden. Ik kreeg ook teveel prikkels door de telefoongesprekken van mijn collegae, waardoor ik dingen niet direct correct kon uitvoeren. Soms moest men harder praten, omdat degene die ze aan de telefoon hadden niet kon begrijpen wat er verteld werd. De telefoon ging constant door, iedereen had geen moment rust.
De snelheid waarin je moest werken, had ik ook moeite mee. Al met al begreep ik mijn taak heel goed, en ik kon mijn werk heel goed begrijpen.
Al met al vergt het veel geestelijke energie. Hierdoor ging ook het inwerken, de eerste weken moeilijk. Omdat degene die mij inwerkte, de cheffin iedere keer af moest om mijn collegae ter hulp te schieten. Zij hadden trouwens hele terechte reële vragen. Dus dat ging wel stroef. Op zich kon ik dat heel goed begrijpen.
Helaas raakte ik mijn overzicht in mijn werk kwijt en zijn we tijdens de inwerkperiode in de derde week gestopt. Nu ben ik weer thuis.
Ik had eerder al aangegeven, dat ik het wel leuk vond, maar erg intensief, waardoor ik merkte dat ik mijn concentratie regelmatig verloor. 20 uur in de week was zo bij zo het maximum geweest zijn, misschien zelfs teveel voor mij. Tot en met de proeftelefoongesprekken ging het iedere keer steeds beter. Maar toen ik in het echt moest voorzitten om de echte gesprekken te voeren ging het gedeeltelijk niet goed. Ik moest teveel taken tegelijk doen, waardoor ik mijn overzicht en mijn denkpatroon verloor.
Ik ben nu weer thuis en het zal moeilijk zijn om ander echt geschikt passend werk te krijgen.
Hierbij heb ik ook een enorme angst ontwikkeld of ik wel nieuwe dingen kan aanleren of zelfs weer oude dingen op kan pakken in dingen waar ik eerder heel goed in ben. Ik heb zelfs kalmeringstabletten via de huisarts moeten halen. Het heeft mij tot nu toe niet echt geholpen tegen mijn angsten, maar ik werd er wel direct een beetje duf van. Dit na 2 tabletjes inname met ieders een tussenpoos van 6 uur
Nu vraag ik mij af hoe mijn toekomst eruit komt te zien. Zeker met deze crisis. Ik zal best als ervaringswerker aan de gang willen, of een andere baan waar ik geschikt voor ben en echt ook passend voor mij is. Ik doe een beetje ervaringswerk vanuit mijn eigen ervaring uit de GGZ en vanuit hoe ik de maatschappij beleef en daardoor levenservaring heb gekregen. Verder ben ik ook vrijwilligster bij een kinderboerderij, waar ik schik heb met de beesten.
Waar zal ik mijn kwaliteiten beroepsmatig in willen zetten. Ik heb deze vraag gesteld bij mijn werkcoach van het werkvoorzieningsbedrijf waar ik mijn dienstverband heb. Ze zal haar best doen. En zowel ik als zijzelf heeft nu nog meer geleerd wat ik niet kan.
Maar toch; mijn angsten zijn door deze zoveelste teleurstelling alleen maar gegroeid, terwijl ik door onder andere het weer mogen werken mij beter begon te voelen. Dit altijd wel met een achtergrond gedachten dat als iets tegen zit, in welke vorm dan ook dat je weer aan de kant komt te staan. Dit is dus gebeurd, omdat ik niet kan multitasking, zoals vele mensen met ASS het hebben.
Hierover wil ik nog overleg met mijn behandelaar(s) bij de GGZ en andere vertrouwenspersonen in mijn woonplaats en omgeving, hoe nu verder.
Reacties:
Werk bij de Telefooncentrale
Onbekend
beste Janne,
Het is me ook niet niks om vanuit de SW een betaalde parttime baan te accepteren bij een callcenter voor regiotransport. Je hebt dit uitvoerig besproken met je jobcoach vooraf lijkt me en zij had je kunnen voorbereiden op de uitkomst . Een telefooncentrale is een hectische en dynamische werkomgeving, je moet sterk in je schoenen staan om hier te kunnen overleven.
Het betrof toch ook een proefplaatsing? Mij lijkt me dat je jezelf niet te veel kunt verwijten, hoewel ik jou natuurlijk niet kan beoordelen op een aantal gepubliceerde blogs.
Er komt nog bij dat je gevraagd werd te communiceren via een Etherprotocol als ik dit goed heb begrepen. Dit is iets anders als dat je met je vriendin op Facebook of telefonisch een onderhoud hebt. Mijn persoonlijke werkcoach zou hebben gezegd: Ben, ben je bewust van het feit dat je met vreemden een gesprek voert , zij die van jou een dienst verwachten en jij moet dat 'smoothly' afhandelen en wel zelfstandig zonder tussenkomst van hulptroepen.
In een verleden heb ik wel eens een shift overgenomen van de centralist bij JellinekVerslav. Centre maar dit was slechts 45 minuten, want zij kon dan lunchen. Bij moeilijke vragen kon ik dan zeggen dat ik de vervanger was van de centralist en dat er later teruggebeld kon worden. Al met al een zware ervaring, zeker voor autisten als mijzelf.
Til er niet te zwaar aan, Janne58, het is een goede testmogelijkheid geweest. Je hoeft hopelijk niet al te angstig te blijven, het is toch helemaal niet het einde van je loopbaan. Weliswaar een deukje in je zelfvertrouwen, maar hier krijgen vele werkenden mee te maken.
Je doet toch ook nog prettig werk op andere projecten.
Het is me ook niet niks om vanuit de SW een betaalde parttime baan te accepteren bij een callcenter voor regiotransport. Je hebt dit uitvoerig besproken met je jobcoach vooraf lijkt me en zij had je kunnen voorbereiden op de uitkomst . Een telefooncentrale is een hectische en dynamische werkomgeving, je moet sterk in je schoenen staan om hier te kunnen overleven.
Het betrof toch ook een proefplaatsing? Mij lijkt me dat je jezelf niet te veel kunt verwijten, hoewel ik jou natuurlijk niet kan beoordelen op een aantal gepubliceerde blogs.
Er komt nog bij dat je gevraagd werd te communiceren via een Etherprotocol als ik dit goed heb begrepen. Dit is iets anders als dat je met je vriendin op Facebook of telefonisch een onderhoud hebt. Mijn persoonlijke werkcoach zou hebben gezegd: Ben, ben je bewust van het feit dat je met vreemden een gesprek voert , zij die van jou een dienst verwachten en jij moet dat 'smoothly' afhandelen en wel zelfstandig zonder tussenkomst van hulptroepen.
In een verleden heb ik wel eens een shift overgenomen van de centralist bij JellinekVerslav. Centre maar dit was slechts 45 minuten, want zij kon dan lunchen. Bij moeilijke vragen kon ik dan zeggen dat ik de vervanger was van de centralist en dat er later teruggebeld kon worden. Al met al een zware ervaring, zeker voor autisten als mijzelf.
Til er niet te zwaar aan, Janne58, het is een goede testmogelijkheid geweest. Je hoeft hopelijk niet al te angstig te blijven, het is toch helemaal niet het einde van je loopbaan. Weliswaar een deukje in je zelfvertrouwen, maar hier krijgen vele werkenden mee te maken.
Je doet toch ook nog prettig werk op andere projecten.
29-01-13
werk (en) aan teleurstellingen
afca
Net na mijn reactie op een blog besprak ik met mijn begeleidster van Ervaringswijzer de situatie dat cliënten vaak moeite hebben met teleurstellingen. Ze kunnen dan neerslachtig worden, of onzeker en de eigenwaarde wordt negatief ervaren.
Dit is wel begrijpelijk en het stimuleert mij juist in dergelijke situaties er anders mee om te gaan. Het ging over de blog bijJanne 58.
JE kunt vermijden dat je in een negatieve spiraal terecht komt door te accepteren dat teleurstellingen een belangrijk onderdeel zijn , het vinden van je eigen profiel, je oude vaardigheden op peil houden. Dit alles is vermoeiend als het niet slaagt.
Janne, ik hoop op positieve energie die je altijd kunt oproepen om er sterker van te worden.
Gewoon blijven proberen ook als je nu weer thuiszit en het lastigh wordt passende werkomgeving te vinden.
Het juiste recept bestaat niet, het is juist de grote dosis energie die je moet mobiliseren en daarvan krijg je uiteindelijk de vruchten van te plukken.
als ik naar mijzelf kijk zoek ik al langer dan 8 jaar die baan als vrijwilliger , op betaalde banen ben ik al afgeknapt al jaren.
Dit is wel begrijpelijk en het stimuleert mij juist in dergelijke situaties er anders mee om te gaan. Het ging over de blog bijJanne 58.
JE kunt vermijden dat je in een negatieve spiraal terecht komt door te accepteren dat teleurstellingen een belangrijk onderdeel zijn , het vinden van je eigen profiel, je oude vaardigheden op peil houden. Dit alles is vermoeiend als het niet slaagt.
Janne, ik hoop op positieve energie die je altijd kunt oproepen om er sterker van te worden.
Gewoon blijven proberen ook als je nu weer thuiszit en het lastigh wordt passende werkomgeving te vinden.
Het juiste recept bestaat niet, het is juist de grote dosis energie die je moet mobiliseren en daarvan krijg je uiteindelijk de vruchten van te plukken.
als ik naar mijzelf kijk zoek ik al langer dan 8 jaar die baan als vrijwilliger , op betaalde banen ben ik al afgeknapt al jaren.
29-01-13
10 aug 2019
Ach als je niet voldoet aan bepaalde normen van bepaalde mensen, heb ik ervaren dat je niet voor vol wordt aangezien en hierdoor ook na wordt behandeld.
Afgelopen week was het voor mij toch lastig op mentale vlak. Ik heb als kind zoveel ervaren dat je niet werd gezien. Wel als je dingen moest doen, waar een ander geen zin in heeft, omdat het een vervelende klus is, welke nauwelijks uitvoerbaar is. Met leuke dingen mocht je niet meedoen.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij mijn ouders had gemeld dat we de volgende zondag rond...
10 aug 2019
Normaal gesproken kan ik goed tegen de hitte en draait alles gewoon door. Maar nu is het anders geweest.
De eerste week na de Nijmeegse 4 daagse kon ik nog heel goed merken, dat ik nog wat overprikkeld ben. En nu die hitte gelijk er boven op en ook nog 's avonds nog druk geweest met verplichtingen, voelde ik toch weer een terugslag.
Maandagavond had ik onverwachts een overleg rond de wandelgebeuren bij de atletiekwedstrijd. Om 21.00 uur ben ik gewoon naar huis gegaan. Want ik was moe...
29 jun 2019
Dat is een hele tijd geleden.
Het is nu een hele tijd geleden dat ik wat schreef in mijn dagboek. Diverse oorzaken heeft hierin een grote rol gespeeld.
Op 20 mei jl. heb ik mijn laatste bericht geweest in mijn dagboek. We hebben thuis problemen gehad met de provider. Voor dat je het weet, ben je ook diverse weken, c.q. Enkele maanden verder. Zeker als je ook nog overgestapt hebt naar de andere provider. Verder ben ik druk geweest met tuinieren, druk op het werk, en wandelen. Ook heb ik mij gedeprimeerd gevoelt. Misschien teveel drukte. Maar...
20 mei 2019
Afgelopen week kreeg ik te horen dat ik geen vertegenwoordiger meer mag zijn van een cliënt wie dezelfde WMO consulent heeft als ikzelf. Beiden ontvangen we een PGB. Dit vanuit het werk wat ik thuis doe van mijn begeleidster. Ondanks dat we de privacy heel goed in acht nemen, en dit wel goed volgens de AVG dit in acht nemen. Persoonlijk vind ik dat belachelijk. Ik hoop dat ik voor de andere PGB-budgethouders wel het werk mag blijven doen. Alles gaat via mijn begeleidster, dus ik ken zelf al die mensen niet eens, en weet niet eens waarom ze begeleiding nodig hebben. Voor mij is het toch ook niet belangrijk om dit te weten.
Nu kruip mij de angst dat het leven zoals ik nu leidt, een regel zal komen, dat ik dit leven niet meer mag leiden. Nl. via de WSW werkzaamheden verrichten bij de Stadskamer en bij de WUH. Daar welke ik ook met veel plezier doe. Het is officieel vrijwilligerswerk, maar ik beschouw het als een baan. In mijn vrije tijd ben ik ook af en toe verkeersregelaar, jurylid bij atletiek, wandelcoaching en andere kleine vrijwilligerswerkbaantjes. Veronderstel dat ze van hogerhand ook een rare regel zullen verzinnen dat ik dat ook niet mag doen. Daar zal ik flink mentaal een enorme knauw krijgen.
Het is voor mij ook om op deze wijze goed met de maatschappij mee te doen en hierdoor sociale contacten heb. Zoals afgelopen zaterdag ben ik jurylid geweest bij het verspringen van D en C jeugdleden. Erg leuk om te doen, en het verliep ook heel goed. Ik was de aangewezen “opperhoofd” van deze en hield ook de lijsten bij. Het was ook heel goed weer. En ik geloof dat de gehele wedstrijd ook heel goed verliep. Je doet ook wat voor een ander en je bent dan op een prettige wijze zinvol bezig. En na afloop maak je met elkaar een babbeltje.
Op zich gaat het hierdoor met mij goed. Ik krijg hierdoor ook mentale waardering en voel me goed, doordat ik hierdoor ook wat meetel. En toch dat ik niet echt overprikkeld raak, want ik kan dit soort dingen geen hele lange dag doen, maar enkele uren.
Ik moet er niet aan denken om alleen maar in huis te moeten zitten, en niets mogen doen. Zelfs geen hobby's meer mogen uitoefenen, welke lekker je hoofd kan leegmaken. Ontvangen van bezoek zal ik never en nooit krijgen om een kopje koffie of thee samen te drinken. Familie die niet naar je omkijkt en ook niet wilt dat je hen opzoekt. Zelfs met kerst, ziekte of verjaardag niet. Overal afgewezen worden, wegens zogenoemde ongeschiktheid, te goed voor ben, niet in aanmerking komen enz...... Dus je valt dan overal buiten.
Als al dit alles wegvalt, dan valt wat ik zo heb opgebouwd ook compleet in duigen.
Hopen dat ik dit soort dingen nog lang mag blijven doen, met ook de nodige rust in acht nemen. En dat er geen bureaucratische wetjes en verordeningen in dit soort zaken komen.
Ondanks dat je weet dat het veel erger kan, kruipt toch geregeld angsten naar je binnenste.
11 mei 2019
Het gaat de laatste tijd toch al wat rommelig bij ons thuis aan toe. Vooral dat onze tv- en vaste telefoonverbinding problemen geeft. We zijn al bezig met een nieuwe provider, wie op 7 juni de aansluiting hoopt te regelen. En ook binnen mijn werk is het ook soms wisselvallig met mijn werktijden. Dat neemt toch extra energie in beslag.
Een paar weken geleden kreeg ik een message van een nicht van mij of mijn schoonzus mijn telefoonnummer kon ontvangen. Op zich heb ik daar geen moeite mee. Het is naar mijn mening meer van hun kant dat ze geen contact met ons wilt opzoeken. Ik vermoed dat mijn man en ik voor hun eigenlijk “te min zijn”. Eigenlijk is deze message voor mij al een voorbode dat er iets aan de hand is. Ik kreeg daar toen al een apart gevoel van binnen. En ja hoor, gisteren belde mijn broer mij op dat mijn moeder gevallen is en een gebroken heup is. Ze is in het ziekenhuis geweest en daar hebben ze haar geopereerd. Ze heeft een pin in haar heup gekregen. Nu is ze voor revalidatie bij een verpleeghuis, waar ze ook verblijft. Het schijnt nog de vraag te zijn of ze wel weer zelfstandig kan wonen in haar “eigen te grote huurhuis met 3 slaapkamers”.
Wat bleek dat mijn moeder al rond de paasdagen al in het ziekenhuis lag. Want ik opende net de linked in, waarop mijn broer met mij ge- appt heeft. Nou ja... kan je zien hoe de contacten liggen. Dus nu op 10 mei en op11 mei pas het berichtje gelezen dat ze op 20 april al in het ziekenhuis lag. Ik lees dus ook niet altijd linked in.
Ik stuur haar wel een kaartje naar die verpleeginstelling t.n.v. Haar. En ik zie het verder wel. Want mijn moeder is toch iemand wie niet accepteert dat ik er mee ga bemoeien. Mijn broer regelt alles. Misschien maar goed ook. Want in deze situatie is het voor mij toch extra moeilijk om deze zorg tot me toe te nemen. Ondanks dat ik zeker wel empathisch en behulpzaam wilt zijn.
Verder heb ik mijn broer ook een berichtje gestuurd via linked in om heel veel sterkte te wensen.
Eigenlijk komt het brozer worden van oudere familieleden zeer frequent voor, en dat dit bij het leven hoort. Meestal zijn de kinderen die dan voor de zorg regelt. Maar in mijn geval sta ik er min of meer erbuiten, ondanks dat ik bericht heb gekregen. Natuurlijk kan ik mij situatie voorstellen dat er al langere tijd, zelfs jaren...... oudere familieleden aan het klungelen zijn en zelfs tot ernstige mate toe en je pas verneemt als je een overlijdensbericht krijgt. Dat scenario heb ik zeker ook voor ogen.... Dus toch ook wel goed dat ik een berichtje heb gekregen. Ondanks dat ik diep in mijn hart persoonlijker bericht heb willen krijgen.
Helaas heb ik geen contact met mijn familie. Hooguit via facebook met enkele nichtjes en incidenteel via linked in met mijn broer. Maar op een gegeven moment kreeg ik een message of ze mijn telefoonnummer mochten hebben.
8 mei 2019
Toen ik rond de 25 a 30jaar en zelfs iets ouder was, ging ik naast een volledige werkweek van 36 tot 40 uur meer dan 15 uur sporten. Hierdoor behaalde ik, ondanks dat ik totaal geen talent had, ook het uitlopen van diverse hardloopmarathons en kwart triatlons. Nu jog en zwem ik nog weleens, maar wandelt veel meer. En ben ik minder intensief bezig. Het was op laatst dat ik toch wel tegen een burn out liep, wat ik toen niet zo in de gaten had. Wie nu mijn coach is, kende ik toen nog nauwelijks. Zij zag het aankomen en waarschuwde mij hiervoor. Terwijl ik ouders had, wie het idee hebben, vooral mijn moeder, dat ik wel meer kon presteren in mijn werk, sport en de huishouding. Af en toe won ik een wedstrijdje, vooral op de wat langere afstanden met hardlopen.
Nu moet ik er niet aan denken om zo bezig te zijn als toen ik tussen de 25 en 40 jaar was. Dat zal ik nu ook echt niet meer kunnen. Misschien ook meer het besef dat ik niet oneindig “tot het gaatje”door kan gaan.
Ik had me voor de Plus 4 daagse me eerst ingeschreven voor de 40 kilometer. Ik kan op zich wel 40 kilometer wandelen, want ik heb de laatste weken enkele tochten van meer dan 40 kilometer gewandeld. En ook nog wel pittige routes. Toch merk ik dat het iets minder snel gaat. Net rond de 6 kilometer per uur exclusief rustmomenten. Maar ook meer last van lichte spierpijn na zo'n dag. Ik heb me maar laten corrigeren om de 25 kilometer per dag die 4 daagse daar te wandelen. Misschien doe ik daar ook wel verstandig aan. Ik werk soms ook meer dan 30 uur, wegens besprekingen en invallen van collegae. Terwijl ik een contract heb van 28,8 uur. Het is nu nog lastig om de extra uren te compenseren in de vrije tijd. Dat zal in augustus makkelijker kunnen, omdat wegens vakantietijd het rustiger zal zijn.
Ook mijn volkstuin is een hobby, welke ik ook goed wilt bijhouden.
Nu heb ik geleerd, dat ik aan anderen geen verantwoording hoeft af te leggen omtrent mijn sport- c.q. Wandelprestaties. Ik moet nog een beetje leren, dat mijn vrije tijd ook mijn hobby's met plezier moet invullen en geen druk op mij moet laten uitoefenen. Hobby's moet ontspannen zijn.
Misschien ook wel door mijn coach dat ik meer besef heb gekregen van mijn mentale en fysieke mogelijkheden. Ik krijg zelfs, nog van mensen te horen dat ze het knap vinden wat ik nog allemaal doe. Terwijl het eerst “heel normaal” dat ik oneindig doorging.
Iedereen kent dat wel, als je ouder wordt dan is de realiteit dat je ook minder kan. Maar bij “uur u” ook niet eerst bewust realiseer.
28 apr 2019
Tegenwoordig kan je haast niet meer zonder telefoon, internet en tv. Maar je zult maar te maken hebben zonder....... best wel lastig
Zo'n week of 5 terug is provider Fiber overgegaan naar Online, een nieuwe provider. Dit zonder dat we er zelf om gevraagd hebben. Ze beloofden ook extra's welke tot op heden niet in het pakket zit. We kregen een nieuw kastje toegestuurd, welke we zelf moesten installeren. Alles netjes gedaan, maar wat dacht je: het deed het niet. De provider opgebeld, hoe het zit met de aansluiting....
18 apr 2019
Wegens een iets te hoog cholesterol ben ik naar een gewichtsconsullente gegaan. Maar nu ben ik bij haar gestopt.
Ik ben aardig afgevallen sinds eind februari 2019. Nu ben ik 9 kilo kwijt. Afgelopen dinsdag ben ik gestopt bij de huidige gewichtsconsullente. Hierover schreef ik al eerder over. Ze was me veel te voortvarend. Ik kreeg, doordat ik schijnbaar te weinig at, last van depressieve gevoelens, werd 's nachts wakker van de honger en af en toe licht duizelig. Wegens een lichte overbelasting...
18 apr 2019
Ik ga nog enkele keren per jaar mee met een natuurexcursie. Meestal duurt het niet langer dan 3 uur. Maar dit keer was het wel heel lang.
Lange excursie
Af en toe ga ik mee met een natuurexcursie. Meestal niet langer dan een 2,5 tot 3 uur.
Vorige week heb ik een excursie gehad niet ver Duitsland in. Nl. Bij Wüllem bij Ahaus. Dat is ongeveer een half uur rijden van ons vandaan. We vertrokken rond 9.30 uur en stapten bij elkaar in de auto. We waren met ons zessen, dus 2 auto's was voldoende om daar heen te gaan.
Het was...
5 apr 2019
Onlangs naar een lezing geweest "veroudering bij autisme", waar nog veel onderzoek bij nodig is
Veroudering bij autisme
Er wordt veel gesproken over kinderen met autisme. Maar wat dacht je als je als volwassene of minimaal iemand van middelbare leeftijd of ouder is, om autisme te hebben.
Vorige week woensdag hebben mijn coach en ik een lezing bijgewoond vanuit Rondom Autisme over veroudering bij Autisme. Deze lezing was in Doetinchem op 27 maart. Was heel interessant. En ik...
5 apr 2019
Je denkt eens via professionele gewichtsconsultent je eetpatroon gezonder te laten worden. En dan minder last van eetbuien zal hebben.
Dat afvallen is op zich mooi, maar nog minder eten, rammel ik 's nachts van de honger en voel ik mij gammel. Ik krijg dan weer snoepneigingen. En nog meer bewegen dan dat ik nu al doe, brengt blessures teweeg. Ik overweeg met haar te stoppen. Want ik denk dat ze van de standaard uit. Terwijl ik aangeef, dat ik al genoeg beweeg en dat ik juist niet meer moet doen dan dat ik nog al doe, via mijn autismecoach.
Afgevallen en advies slechts 1 aardappel
Ik ben een emotie-eter en heb een suikerverslaving. Waardoor ik dan enorm aankom, doordat ik teveel suikerhoudende producten eet zoals chocolade, ijs, koekjes ect. Hiervoor ben ik naar een gewichtsconsulent gegaan.
Ik heb gelukkig mijn emotie-eten al een hele tijd goed in de hand. Hierdoor ben ik ook enkele kilo's kwijt. Ik ben naar een...
17 mrt 2019
Vanuit mijn opvoeding ben ik niet gewend dat mensen mij in bescherming willen nemen. Het was altijd: Altijd 24 uur presteren en handelen wat een ander wilt. Anders tel je niet mee, als je niet helemaal "mee kan komen". En nu maak ik weleens mee dat er ook mensen zijn die mij willen beschermen.
Afgelopen week heb ik contact gehad met mijn coach. Ze gaf aan of ik niet teveel doe en of ik wel voldoende rust nam. Ik had thuis nog het nodige te doen en had van een gewichtsconsulent gehoord dat ik wat meer krachtoefeningen moet doen. Ik jog al 3x in de week en wandel regelmatig tochten welke vaak meer dan 15 kilometer zijn. Nu ook regelmatig tochten van 30 kilometer of iets langer.....
10 mrt 2019
Even rust omtrent afspraken, daar zat ik echt even op de wachten.
He ik was er echt aan toe om eens geen afspraken te hebben, welke altijd zo verplicht is. Maar ook wat behoorlijk uit je structuur kan raken. Die spanning voor de gesprekken en overleggen welke je dan heb, zeker als het om individuele gesprekken gaat, kosten nogal wat energie en zenuwen.
Hierdoor kan ik ook veel beter slapen en meer energie voor andere dingen. Ik kan dan ook rustiger even...
3 mrt 2019
Er is bij mij toch wel een angst ontwikkeld voor de werkcoach/klantmanager van de Sociale Dienst. Vooral al dag gedoe rond mijn werksituatie welke zeker 9 jaar heeft geduurd.
Anderhalve week geleden heb ik vernomen dat ik met ingang van
afgelopen week 3 dagdelen bij de WUH in Winterswijk mag werken. Dus
toch weer een verandering. Verder had ik afgelopen week ook een
gesprek met mijn klantmanager van de Sociale Dienst.
Ik was zeker heel huiverig voor dit gesprek, omdat ik het werk bij de
Stadskamer en de WUH op basis van vrijwilligerswerk doe. En ik...
3 mrt 2019
Wegens mijn kleine aangeboren hartafwijking, nl. VSD, is het toch belangrijk dat ik mijn gewicht in de gaten houdt. Daarbij is wegens hormonale veranderingen, welke vaak na de overgang gebeurd, in mijn lichaam heb ik ook aanleg gekregen om te hoog cholesterol.
Ik had donderdag de 2e consult bij de gewichtsconsulent. Voor dat ik bij die gewichtsconsulent was, was ik al enkele kilo's afgevallen. Maar in twee weken tussen de 1e en 2e consult was ik 2,8 kilo minder in gewicht ben geworden. Er moet nog diverse kilo's af. Mijn bmi zit momenteel rond de 26,6. Dus dat is teveel. Nu denk ik dat dat best wel veel is, bijna 3 kilo in twee weken. Het...
17 feb 2019
Het anders eten, wat je niet gewend bent, heeft toch behoorlijke impact op mij.
Afgelopen week ben ik naar de gewichtsconsullente geweest. En moet nu heel anders eten, dan dat ik gewend ben. Uiteraard wil ik mij daaraan houden, want zowel mij gewicht als cholesterol moet naar beneden. Dit wegens gezondheidsrisico. En ik toch extra risico heb, omdat ik een kleine VSD heb.
Het bewegen doe ik in principe al. Dus dat is het probleem niet. Ik loop regelmatig en beweeg ook...
14 feb 2019
Ik vind dat ik een jeugd heb gehad, waar ik eerlijk gezegd niet graag op terug kijk. Maar soms word je ermee geconfronteerd. Bewust of vaak genoeg onbewust
Afgelopen week ben ik erg druk geweest. Ook veel wisselingen in mijn structuur en rooster. Dat kost zeker heel veel energie. En iedere keer weer omschakelen. Gelukkig waren er ook leuke dingen, waardoor mijn structuur wat in de war raakte. Zoals afgelopen woensdag, moest ik eerder weg vanuit mijn werk in Doetinchem, omdat ik op mijn werk in Winterswijk een ceremoniële opening had...
3 feb 2019
Een te drukke periode brengt toch veel prikkels en onrust. En het duurt wel even om bij te komen.
Na de uitvaart van mijn tante ben ik blij dat ik dit weekend geen verplichtingen heb. Effe rust. Daar was ik toch wel aan toe. Zo'n uitvaart. En zeker dat mijn directe familie (mijn moeder, broer en zuster) er niet geweest zijn. En wij als familie van tante ook niet op het uitvaartkaartje vermeld staat. Dat wil toch een hoop zeggen. Voor mij is dit prima. Uiteindelijk heeft vrienden van mijn...
3 feb 2019
Ik heb geregeld last van emotie eten en suikerverslaving. Dan weet ik van geen ophouden. Ik ben bezig om dit gedrag in te dammen.
Afgelopen week heb ik via online tips gekregen omtrent verduren, wanneer je weer ongezonde trek heb, dus het emotie eten.
Dat is best lastig. Want na een onrustige periode, krijg ik er toch weer last van. Vooral als ik mij naar voel en te overprikkeld.
Met verduren moet je dan zien dat je een afleiding zoekt en dat je het verkeerde eetgedrag uitstel waardoor deze ongezonde trek...
2 feb 2019
Deze tante is de laatste tante welke nog leefde. De andere tantes zijn al eerder overleden. Mijn ouders hadden geen broers. Het onderstaande moet ik even kwijt.
( lang verhaal) Zoals ik al aangaf heb ik nauwelijks of beter gezegd geen contact met mijn familie. Ik heb eigenlijk veel afstand genomen van mijn familie, maar wel de deur op een kier gehouden. Van die kier werd in 99% van de gevallen geen gebruik gemaakt. Ik had wel af en toe contact met de zuster van mijn moeder, de laatste tante welke nog leefde. De andere tantes, de zusters van...
26 jan 2019
Veranderingen zijn toch wel altijd lastig, en dan opnieuw weer je structuur hervinden.
Afgelopen week heb ik extra uren moeten werken. Maar volgende week hoop ik deze uren mooi te kunnen compenseren. En ook nog andere drukte. Dan merk je toch wel wat chaos in mijn hoofd. En gelukkig was ik op tijd om dit wat in te dammen.
Vandaag heb ik in dit miezerige weer, zaterdag 26 januari, nog ruim 31 kilometer gewandeld, rond de omgeving van Aalten. Op zich ging dat goed, en redelijk...
20 jan 2019
Er zijn zelfs professionele hulpverleners wie van mensen het onmogelijke verwachten omdat de beperking van die persoon onzichtbaar is, en de andere waar het wel zichtbaar is enorm gepamperd worden. En dan geen tussenweg weten te vinden....... Ik voel me hierdoor enorm gekwest.
Wel erg veel moeite mee...... dus gekwest. Beste locatiebeheerder, Afgelopen donderdag had ik toch wel even wat moeite mee. Mijn gedachten zijn nu nog regelmatig hierover bezig. Ik kan me voorstellen dat je betreffende deelnemer wilt helpen met haar perikelen rond de huishoudelijke hulp. En ik snap ook heel goed, dat ze misschien ook autistisch zou kunnen zijn, met een...
20 jan 2019
Net zoals een paar jaar geleden toen mijn WSW-dienstverband nog onder de Sociale Werkvoorziening Hameland viel, vul ik nu voor de Sociale Dienst Oost Achterhoek wekelijks urenbriefjes in.
Ik weet niet anders, al vanaf mei 1982, weet ik dat, als je gedetacheerd bent, wekelijks je urenbriefjes in, welke door de leidinggevende van dat bedrijf, c.q. Instelling ondertekend moet worden. Ook zet je je als gedetacheerde je eigen handtekening c.q. paraaf op dit urenbriefje. Ik heb zelfs in het verleden regelmatig urenverantwoording gedaan en hierdoor de urenboekingen. Zoals...
7 jan 2019
Altijd effe wennen om weer fijn in je structuur te komen. Ik merk dat ik daar best wel aardig wat tijd voor nodig heb.
Afgelopen week ging het gelukkig wat beter met mij. Het gaat wel erg langzaam om weer in mijn prettig voelende structuur te komen. Toch wel enkele obstakels om mijn structuur weer te herwinnen. Af en toe krijg ik zo angstgevoelens en nare gedachten in mijn hoofd. Voor mijn gevoel lijkt het niet op een echte depressie. Want ik heb zeker wel dingen wat ik leuk vind, ook op dat moment. Maar...