Kunst Met Een Verhaal
Een Lange Weg
De vriendschappelijke maar soms uitdagende relatie tussen de Gwen en Carlijn vormt de basis voor hun muziek en teksten. Deze 'Rappende Meiden' combineren lichtvoetige klanken met indringende woorden.
Licht aan het einde van 'Lange Weg'
Het nummer 'Een lange weg' is gebaseerd op eigen ervaringen. Het beschrijft het gevoel van Carlijn in haar donkerste periodes dat de wereld beter af is zonder haar. En de wanhoop van Gwen op die momenten om Carlijn te bereiken; maar dat er licht is aan het eind van de tunnel. Gwen: 'Ik wilde Carlijn helpen, maar wist niet hoe. Door het maken van een tekst, vertaalde ik mijn onmacht. Zo kon ik toch mijn medeleven uiten in de woorden: 'Dat zij niet de wereld ziet, zoals ik hem zie? Nee, dat weet ik niet, nee, ik wil haar heel graag helpen, maar dat kan niet.'
Carlijn: 'Als ik me slecht voel, is het alsof ik op hete kolen zit in een kelder. Gwen staat bovenaan op de trap. Als zij naar beneden komt om mij te helpen, zitten we allebei in de shit; en hoe ga je dan samen die ijzeren trap weer op? Wat je veel beter kunt doen is een hand uitreiken vanaf bovenaan de trap; want ik moet zelf die trap weer op. Dat is waar het nummer eigenlijk over gaat.'
In de muziek vinden we elkaar
Gwen: 'Het nummer was een eye-opener voor mij. Nu zie ik in dat ik Carlijn vooral meer ruimte moet geven, dat ze gewoon even niks kan doen. In het begin maakte ik me te vaak zorgen of de dingen nog wel doorgingen, als Carlijn zich terugtrok in haar 'hol', om vervolgens dagenlang op bed te liggen en niets te eten. Dan wilde ik het daar over hebben, maar Carlijns hoofd stond daar dan absoluut niet naar. Juist het nemen van afstand brengt ons eerder bij elkaar.'. Dan wilde ik het daar over hebben, maar Carlijns hoofd stond daar dan absoluut niet naar. Juist het nemen van afstand brengt ons eerder bij elkaar.'
Carlijn: 'Mijn kwetsbaarheid is dat ik soms alles zwart zie en voor Gwen is het moeilijk om gevoelens goed in te schatten. De psychiaters noemen dat borderline en autisme. We kunnen elkaar dan moeilijk bereiken, maar met muziek lukt het. We kunnen zo op elkaar afstemmen.Als Gwen alleen schrijft gaat ze veelal een te vrolijke kant op, om negatieve gevoelens te onderdrukken. Uit ik me te depressief, dan vindt Gwen dat het ook nog leuk moet zijn voor de mensen om naar te luisteren. Door middel van muziek trekken we elkaar door moeilijke periodes heen, zoals in het nummer: 'Ik raak je kwijt' en het album 'Dichterbij'.
Uniek in de rapscene
In de drie jaar dat ze elkaar kennen is er een ontwikkeling geweest van een eentonige emotieloze manier van rappen naar popmuziek met rap. En ook hebben ze zanglessen genomen. De meiden willen in hun muziek niet de mainstream volgen maar hun eigen weg gaan. Ze willen een eigen sound hebben. En vinden inhoud belangrijk: 'Ja, zeker ' niet iedereen maakt muziek over mensen die het leven niet meer zien zitten , over zware of gevoelige dingen. We rappen niet over bitches, chickies, geld en dat soort dingen.We willen heel dicht bij ons zelf blijven. Ook onze combinatie van vrolijke sound met zware teksten is uniek in de rapscene.'
We hebben een divers publiek. We rappen zelfs voor mensen die anders nooit naar rap luisteren. Er zitten kindjes van 5 jaar tussen en mensen van in de tachtig. De reactie is bijna altijd: 'We houden niet zo van rap, maar dit vinden we leuk.' Het blijft een compliment als je dat op elke plek hoort. En we krijgen ook wel vragen van: 'Hoe doen jullie dat?' en: 'Hoe durven jullie zo open te zijn?' Soms krijgen we te horen: 'Ik zou ook willen, maar durf dat niet.' Soms huilen mensen, omdat zij zich herkennen in de problematiek. Want je kunt de inhoud van de nummers op meerdere manieren opvatten. En ook al is de situatie verschillend, de emotionele kracht van de muziek werkt door.
We zijn stoere meiden
We krijgen met name goede reacties van 'stoere meiden'. Zo blijken we wel een voorbeeld te zijn voor meiden die met dezelfde issues zitten. Want we hebben een jongensachtig outfit en kapsel. In de loop van de tijd hebben we ontdekt dat dit het beste bij ons gevoel past. Onze muziek is een combinatie van hoe we zijn en hoe we er uit zien.'Carlijn: 'Vroeger had ik lang haar, hakken, make-up. Alles om maar niet uit de toon te vallen. Maar als ik nu mijn ID-kaart laat zien, zeggen ze dat er een verkeerd geslacht op staat! We zijn 'stoere meiden', in tegenstelling tot de 'meisjes-meisjes' en de macho's die je vaak ziet rappen.'
De meiden laten zich graag inspireren door anderen en hebben allebei een eigen voorkeur. Carlijn is het meest onder de indruk van Nino, vooral het lied "Stille wateren, diepe gronden". Herkenbaar hierin is de deprimerende toon, de beat en de ogenschijnlijk eenvoudige aanpak. Ook bewondert zij de mooie teksten van Stef Bos die haar erg inspireren. Gwen is vooral geboeid door Ali B: 'Omdat hij zich niet aanpast, buiten de hokjes denkt en oud en jong weet te verbinden.'
Over vijf jaar
Carlijn en Gwen zijn ambitieus. Ze zien zichzelf over vijf jaar op grote festivals staan en hopen dan hun eerste volledige album te hebben uitgebracht. Ze hopen ook dat ze dan nog een grotere club volgers hebben. Ze zien een fanbase voor zich waarin sommige fans ook anders zijn en ze hopen elkaar dan te kunnen inspireren. Op social media ontmoeten ze die al wel, alleen streven ze minder afstand na door echte ontmoetingen. Ze willen een breder publiek trekken, maar ze willen ook bij hun doel blijven en de boodschap overbrengen vanuit zichzelf, vanuit hun hart. 'In elk nummer zit namelijk wel een verhaal over hoe het is ontstaan.'
Informatie
Kunstenaar Wendela de Beaufort heeft sindskort een tekengroep ‘Huidtekenen’ bij SCIP opgezet. Benieuwd naar de achtergrond hiervan spreek ik haar over de telefoon vlak voor haar trip naar Parijs.
Overal in de stad fiets je nu langs posters van het Van Gogh Museum met de kop Painting as a Last Resort. Wat zou dat zijn? Het blijkt te gaan om Matthew Wong een Canadese kunstenaar die kampte met diverse mentale problemen en kunst als zijn laatste toevluchtsoord zag. In zijn korte leven schilderde hij een indrukwekkend oeuvre bij elkaar.
Bruce Springsteen is na jaren weer op tournee met zijn E Street Band, waarbij hij ook Nederland aandeed. Hij staat bekend als een onvermoeibare rocker, die met zijn muziek positieve energie in de stadions pompt. Maar de popster toont ook zijn kwetsbaarheden en heeft zelf periodes van depressie doorgemaakt.
Als tekenaar Peter Vos, zich overspannen voelt, trekt hij zich een tijdlang terug in de natuur. Door het maken van een Vogeldagboek vindt hij structuur en komt hij weer uit het dal. Natuurtekenen als therapie.
Museum voor Modern Realisme MORE belicht een serie tekeningen die Jan van Herwijnen ruim een eeuw geleden gemaakt heeft. 'Tekenen uit Mededogen' is de titel. Het gaat om portretten van zijn hand van mensen uit een psychiatrische inrichting. Het project heeft tot het eigen herstel van de kunstenaar geleid en destijds bijgedragen aan de emancipatie van de psychiatrie.
We keken er op jarenlang op uit, maar er viel niets te zien: de binnenplaats van het SCIP-pand aan de Keizersgracht. De leegte is nu opgevuld met een grote wandschildering. Vooral op zonnige dagen zie je hoe mooi de heldere kleuren zijn. Een gesprek aan de keukentafel met de makers Rudy Bosman en Sue Armstrong over het ontstaansproces van dit kunstwerk.
Sara Houtkooper heeft momenteel een expositie van haar werk rond het thema ‘Identiteit’ op de locatie Keizersgracht 252 van SCIP. Tijdens het ophangen van haar werken in de Tuinkamer kwamen we op het idee om op een later moment uitgebreider over de achtergrond van haar kunst te praten.
Jannemiek Tukker verscheurde haar eigen schilderijen tijdens een psychose. Door de scheuren weer te herstellen werkt ze ook aan eigen haar herstel. Haar werk is te zien bij Galerie Beeldend Gesproken in Amsterdam.
Op een herfstdag spreken we op het SCIP-kantoor met de Amsterdamse kunstenares Judith Ockeloen over haar leven en werk. "Pas op mijn 57ste ben ik naar de kunstacademie gegaan: de Wackers Academie. Daarvoor heb ik altijd veel bij buurthuizen getekend met name modeltekenen. De leraar zei altijd: “Ik hoef jou geen les te geven” terwijl ik wist dat ik nog een hoop te leren had."
'Vincent is de enige waarvan je geen 1,5 meter afstand hoeft te nemen. Kom dichterbij om zijn werk te bekijken'. Met deze woorden attendeert het Van Gogh Museum me op de portretexpositie 'In the Picture'
.jpg)
Acht jaar lang reed Deborah Alma met haar vintage ambulance naar festivals, conferenties, scholen en bibliotheken in Engeland. In dit voertuig schreef zij gedichten voor, met de bedoeling de stemming van mensen gunstig te beïnvloeden.
In zijn boek "Liefde in Tijden van Duisternis' beschrijft Ralph Mulder zijn langdurige gevecht met zijn ziekte. Daarin kreeg hij onvoorwaardelijke steun van zijn vrouw. 'Door haar kreeg ik weer lichtjes in mijn ogen'
Bart Berkhout (63) over zijn deelname aan het Inloop- en Coachingatelier van Cultuurhuis Wherelant in Purmerend.
Het lukte Ingrid jarenlang om goed te functioneren in de zorg. Tot zij op middelbare leeftijd plotseling een burn-out kreeg. Pas nu komt zij toe aan zorg voor zichzelf.
Een interview met Silvia Koning. Over het spiegelen van onrecht, het spiegelen van ideeën, van de ander en van jezelf
Mathisse Arendsen lijdt aan een Dissociatieve IdentiteitsStoornis (DIS) als gevolg van een traumatische jeugd. Het schilderen is voor hem een enorme steun:"Zonder kunst zou ik waarschijnlijk draaideurpatiënt geweest zijn".
We zijn op bezoek bij Max Carper (27) in zijn huis in Assendelft. We willen hem interviewen over zijn schilderkunst, maar hij komt met een object. Het lijkt op een hoofd van een T-Rex.
Gil is succesvol als danser en wint de internationale danswedstrijd Juste Debout. Na zijn psychose heeft dit succes echter weinig waarde voor hem. Die vindt hij uiteindelijk in het geven van danstherapie aan anderen.
We ontmoeten Rik Oskam op een herfstdag in het SCIP pand aan de Keizersgracht. Hij heeft een map met met werk meegenomen en we praten over het ontstaansproces van zijn kunst.
We ontvangen kunstenaar Gert op de zolderkamer van Ervaringswijzer en praten over zijn werk. Hij heeft zowel foto's als originelen bij zich.
De vriendschappelijke maar soms uitdagende relatie tussen de Gwen en Carlijn vormt de basis voor hun muziek en teksten. Deze 'Rappende Meiden' combineren lichtvoetige klanken met indringende woorden.