Klagen en Danken

De bijeenkomst begon met een persoonlijk verhaal.
“Toen ik in therapie was, wilde ik door trots laten zien dat ik alles zelf kon oplossen. Ik vertelde vooral hoe ik het zelf aanpakte. De therapeut zei al snel: ‘Meneer, u bent genezen.’ Maar een jaar later had ik opnieuw hulp nodig. Dit keer besloot ik eerlijk te zeggen waar het pijn deed. Ik maakte er een klaagzang van. Eerst werd de pijn daardoor juist dieper. Ik voelde me zwaar en somber. Pas na vele klaagzangen kwam het los en kon het doorstromen. Toen merkte ik dat er weer ruimte kwam om dankbaarheid te voelen.”

Dit verhaal zette de toon: klagen kan zwaar maken, maar ook bevrijdend werken en de weg openen naar dankbaarheid.

Oefening: het omdraaien van klagen en dankbaarheid
We deden een oefening waarin deelnemers iets opschreven waarvoor ze dankbaar waren en iets waarover ze klaagden. De groep kreeg daarna de opdracht om dit om te keren:

Dankbaarheid werd bekeken alsof het iets was om over te klagen.
Een klacht werd bekeken alsof er juist iets positiefs in zat.
Deze speelse oefening maakte zichtbaar dat klagen ook een functie heeft. Het werd minder als negatief gezien en meer als iets dat spanning kan verlichten, eerlijkheid kan brengen of zelfs verbinding kan scheppen.

Inzichten en wijsheden uit het gesprek
De kracht van klagen
Klagen kan opluchten en spanning wegnemen. Het is een manier om stoom af te blazen: “Als het van je af is, is het van je af.”
Het kan verbinden: “Oh gelukkig, we vinden het allemaal kut.”
Het kan duidelijkheid geven en uitnodigen tot feedback.
Humor helpt om een klacht luchtiger te brengen.
Tegelijkertijd heeft klagen zijn schaduwzijde:

Het kan energie en tijd kosten, of de sfeer naar beneden halen.
Te veel klagen kan anderen afschrikken of je in een slachtofferrol vasthouden.
Soms klaag je niet over de echte pijn, maar over iets kleins dat daar een uitlaatklep voor is.
Er is sociale druk om niet te klagen, omdat mensen bang zijn dat het “te zwaar” wordt.
Een deelnemer zei: “Je mag je innerlijk kind even laten klagen, maar daarna moet je ook weer verantwoordelijkheid nemen.”

De waarde van danken
Dankbaarheid brengt balans na negativiteit: “Eerst komt de klacht, daarna waardering om de balans te herstellen.”
Complimenten en erkenning doen goed, al kunnen ze ook verlegen maken.
Dankbaarheid helpt relativeren: “Ondanks alles zeg ik: wat zeur je, je hebt eigenlijk alles.”
Positiviteit is nodig om negativiteit te kunnen dragen.
Dankbaarheid voor fouten geeft ruimte om te leren.

Balans en dieper inzicht
Zowel klagen als danken horen erbij. Het gaat om de balans: klagen maakt zichtbaar wat er wringt, danken herstelt het vertrouwen.
“Negativity bias komt uit overleven. Nu is het minder nodig, dus moeten we het corrigeren met dankbaarheid.”
Tegelijkertijd is overleven nog steeds een realiteit: klagen kan ook een manier zijn om jezelf te beschermen of voor jezelf op te komen.
De groep zag dat juist tegenslag en klachten creativiteit en leervermogen versterken: “Degene die de meeste tegenslag heeft, leert het meest.”
Er werd ook gesproken over waarheid en echtheid: niet alles “leuk” houden, maar eerlijk zijn over pijn en ongemak, omdat daar vaak de diepste wijsheid zit.

Conclusie
De bijeenkomst liet zien dat klagen en danken twee kanten van dezelfde medaille zijn. Klagen helpt om spanning los te laten, eerlijk te zijn, duidelijkheid te krijgen en zelfs verbinding te voelen.
Danken helpt om perspectief te houden, te relativeren, kracht te vinden en te groeien.
De kunst is om beide ruimte te geven. Niet blijven hangen in klagen, maar het ook niet wegdrukken. Niet blind positief zijn, maar dankbaarheid gebruiken om de zwaarte te verlichten. Zo vormen klacht en dank samen een weg naar inzicht, verbondenheid en veerkracht.